First on the agenda today: Jetski's! Overal in Key West waren er stands en promos van 'Fury', een organisatie die veel van de wateractiviteiten op en rond het eiland organiseert. Een daarvan was een jetski tour van 26 mijl rond het eiland. De prijs was ietwat hoog, maar toch maar besloten om het te doen. Na het onbijt wilde we zo snel mogelijk de tour doen, zodat we daarna konden lunchen en nog even op het strand konden hangen voordat we moesten vertrekken. We konden reserveren in het hotel voor de tour van half 12, maar dan moesten we wel redelijk opschieten met koffers pakken en uitchecken, want we moesten ons een half uur van te voren melden bij de haven. Technisch gezien waren we op tijd ter plaatse, helaas is parkeren erg lastig in Key West. Om deze reden zag je ook veel scooters en elektrische karretjes rijden, om de dure en beperkte parkeerplekken te vermijden. Uiteindelijk toch een plekje gevonden te hebben, was het doorhobbelen naar de haven, echter waren we al te laat. Eenmaal aangekomen konden we ons nog wel bij de half 12 voer voegen, alleen had Rich zijn ID niet bij zich dus mocht hij weer terug naar de auto lopen. We hebben 6 mensen plus 2 instructeurs mooi laten wachten, maar we konden nog wel mee. Na een reddingsvest en een stevig veiligheidspraatje (de regels en papierwerk die vooraf moesten tekenen waren niet voldoende), mochten we het water op.

In 'single file' achter een instructeur aan die een route navigeerde door de verraderlijke wateren. De instructeurs hadden ons al gewaarschuwd dat het ruw water zou zijn in het begin, en hier was niets van geloven. Enorme golven zorgde ervoor dat het merendeel van de groep het gas nog niet helemaal open durfde te trekken. Tijdens de tour zaten een aantal stops waarin de instructeur wat vertelde over het gebied waar we waren en om tijd te geven aan de wat minder dappere deelnemers (veelal met gillende vrouwen achterop). Na de eerste stop werd een volgorde gemaakt van mensen die vol gas wilden en mensen die rustig aan wilde doen. Helden als we zijn gingen wij vooraan varen. En dat was SU-PER VE-T!
De jetski's die we meekregen konden een snelheid halen van 70 km/u! En op een vrij wilde zee is dit suuupersnel! Leuke is wel, hoe langzamer je gaat, hoe moeilijker de jetski te besturen is en hoe meer je last heb van de golven. Gas geven is dus het devies, maar dat was af en toe doodeng! Stuiterend over golven, en soms in golven. Het was af en toe moeilijk om op de jetski te blijven zitten!
Later kwamen we in iets rustiger water en konden we wat meer spelen met de motoren, zoals wat bochtenwerk erin gooien. Een korte stop bij een zandbank in zee, een tochtje onder de US-1 snelweg volgde. Een geweldig moment was een stuk op volle snelheid vrij dicht langs de kust, terwijl er een Boeing opsteeg van het lokale vliegveld, ongeveer 20 meter boven mijn hoofd!

Na nog iemand verloren te zijn onderweg (en die was flink hard gevallen), was het nog een mooie route terug naar de haven. Grappig hoe je in het begin voorzichtig bent en gas terugneemt bij te erge golven, en later is het vol gas als een idioot met je jetski smijten terwijl je YIHAAAAA schreeuwt.
Dit was het geld 1000% waard, en het voelde ook absoluut niet als 1.5 uur!
Met zoute zee overal en nogal gevoelige..eh.. ..kroonjuwelen, was het hoog tijd om te lunchen.

Ook hier was een Hard Rock Cafe aanwezig (jeej), dus gingen we hier een stevig hapje eten. Een supermooi Carribisch huis met daarin een Hard Rock, wat wil je nog meer. Na het verplichte shirtje te kopen en nog een shirt te scoren op Duval Street, gingen we nog even snel naar het strand. Het was inmiddels al 16:00, dus we hadden nog maar 1.5 licht. Hoe bedoel je het maximale uit je daglicht halen!
Als was het kort, toch was het weer ff relaxen (op een kind na, wat niet anders kan worden omgeschreven als demonisch, welke snoeihard krijste tegen elke golf die zijn luidruchtige voetjes raakte)
Na een rustig ritje van 4 uur terug naar Miami, hebben we nu een motel vlakbij het vliegveld. Morgenochtend moeten we immers op tijd aanwezig zijn bij het vliegveld om de auto weer in te leveren en op tijd in te checken.
De auto overigens, was een flinke teleurstelling vooraf. Geen brute sportieve bak, maar een oerlelijke , uit de kluiten gewassen sedan (alleen een Amerikaan kan zo'n vormloze bakfiets op vier wielen ontwerpen). Later kwamen we erachter, dat onze koffers in de lengte in de kofferbak paste, 1-0 voor de Chevy Impala. Later, toen we op internet zagen en bleek dat onze tank maar liefst 302pk (!) had, hebben we ons gaspedaal tot de grond ingetrapt bij de stoplichten. VROAAAHHM! 2-0 voor de Impala!
Stiekem gaan we hem toch een beetje missen.

Morgen een verhaal uit een ander land, de Bahama's!